Aktualności

Dzieje Kościoła naznaczone są wieloma wydarzeniami, które bezpośrednio kształtowały jego formę, którą dziś znamy i, którą poznali nasi przodkowie. Chrystus, który prawdziwie umarł i zmartwychwstał tworzy wspólnotę swoich uczniów, jako swoje Ciało, jakim jest Kościół. W dziele istnienia Kościoła wraz z Ojcem i Synem współdziała Duch Święty, który jest bezpośrednio złączony z Nimi tworząc nierozerwalną jedność. Duch święty jest swoistym prezentem Chrystusa dla rodzącego się Kościoła. Zapowiadając swoje odejście, Jezus powiedział: „Ja zaś będę prosił Ojca, a innego Pocieszyciela da wam, aby z wami był na zawsze”. Gdy Jezus wstąpił do nieba, poprzez swojego Ducha wylanego na apostołów, współdziałał wraz z nimi, ponieważ tworzy On doskonałą relacje z Ojcem i Duchem. Jezus przez swoje ziemskie życie objawiał światu osobę Ducha świętego w swoim nauczaniu i słowie, następnie „tchnął”, Go również na swoich apostołów, aby uzdolnić ich do głoszenia prawdy o Królestwie Niebieskim. Postać Ducha świętego nie była jednak swego rodzaju talizmanem dla apostołów. Pocieszyciel stał się znakiem zjednoczenia z całą Trójcą Świętą. Apostołowie z tak wspaniałym „prezentem”, byli zdolni do dalszego głoszenia ewangelii i nauczania, za co niejednokrotnie ponieśli śmierć. Dziś Duch święty dalej ożywia Kościół, przywraca ochrzczonym utracone przez grzechy podobieństwo Boże i pozwala żyć w Chrystusie. Jest obecny także w sakramentach, w których współdziała z całą Trójcą Św. Uczy modlitwy i wspiera wiernych na drodze do zbawienia. Zjednoczeni w Kościele, wspólnocie wierzących jak niegdyś apostołowie w wieczerniku przyjmujmy na siebie światło Ducha Świętego, aby jego moc uzdalniała nas do życia pełnią wiary w głębokiej relacji z Nim, Ojcem i Synem. /M.S./

Człowiek stworzony na obraz Stwórcy jest powołany do kochania i miłości. Ponieważ Bóg jest miłością, człowiek powinien do niej dążyć, uczyć się ją przyjmować i okazywać drugim. Jednym z najpiękniejszych rodzajów miłowania jest miłość macierzyńska, rodzicielska. Już w raju Bóg powiedział do pierwszych rodziców: „Bądźcie płodni i rozmnażajcie się, abyście zaludnili ziemię i uczynili ją sobie poddaną”. Tym samym Adam i Ewa zostali powołani do podjęcia trudu posiadania potomstwa, który jest owocem miłości. Nikt nie potrafi kochać tak jak rodzice, a zwłaszcza mama. Ta wyjątkowa osoba, która jest z nami od samego początku życia, troszczy się o nas, martwi i otacza opieką zajmuje szczególne miejsce w sercu każdego z nas. Jezus, aby jeszcze bardziej przybliżyć się do ludzi, został zrodzony z Maryi w sposób naturalny, tak jak każdy z ludzi. Od momentu Wcielenia był otaczany miłością i troską. Maryja rozmawiając z aniołem, od samego początku była świadoma swojej ogromnej roli jak Matki Zbawiciela, który z Niej przyjdzie na świat. Jednakże Jej życie, pełne poświęcenia i wyrzeczeń było prawdziwym obrazem miłości macierzyńskiej. Przez całe życie była blisko swego Syna. Wspierała go we wszelkich działaniach, zabiegała, aby niczego mu nie zabrakło. Była z nim w najtrudniejszych momentach Jego i Swego życia. Gdy Jezus konał na krzyżu, stojąca pod krzyżem Maryja, także wewnętrznie umierała. Jej mały Syn, którego tuliła w ramiona w betlejemskiej grocie teraz leży martwy na Jej kolanach. To najtrudniejszy moment dla każdej matki, widzieć swoje nieżyjące dziecko. Trudno opisać uczucia, które wtedy kłębią się w człowieku. Maryja będąc pokorną Służebnica Bożą jest ciągle wierna swojemu „Tak”, które choć tak proste to najważniejsze w dziele zbawienia. Omadlając wszystkie mamy, w dniu ich święta, te żyjące i te, które już odeszły polecajmy je opiece Maryi, aby za jej przykładem podejmowały drogę macierzyństwa, pomimo lęków, wierząc, że Bóg zawsze będzie po ich stronie i w najwłaściwszy sobie sposób zadba, aby ten czas był błogosławiony i owocny. /M.S./

Maj, wyjątkowy miesiąc, w którym szczególnie czcimy Maryję poprzez codzienny śpiew litanii loretańskiej to także pierwszy miesiąc nowego roku podczas, którego 13 dnia zgromadziliśmy się na pierwszym w tym roku nabożeństwie fatimskim. Ta długoletnia tradycja w naszej parafialnej wspólnocie podyktowana jest nie tylko jej maryjnym charakterem, ale także chęcią upamiętnienia wydarzeń z Portugalii, które miały miejsce 106 lat temu. Miejscowość Fatima stała się słynna na cały świat za sprawą objawień Matki Bożej, których świadkami byli: Łucja, Hiacynta i Franciszek. „Piękna Pani” spotykała się z dziećmi od maja do października. Prosiła o modlitwę, zwłaszcza różaniec, pokutę i umartwienia.

Matka Zbawiciela od najdawniejszych czasów zajmowała szczególne miejsce w kościele. Wybrana na matkę Jezusa, stała się współodkupicielką oraz matką wszystkich wierzących, których wspiera swoim orędownictwem u Boga. Tytuł Theotokos, Matki Boga nadał Maryi sobór w Efezie obradujący w 431 roku. Od tej chwili kolejne sobory podkreślały ogromną rolę Bogarodzicy w dziele zbawienia, nazywając ją Niepokalanie poczętą czy Wniebowziętą. Nasza Ojczyzna od najdawniejszych czasów była i jest prawdziwą ostoją kultu maryjnego. Liczne sanktuaria, kościoły i przydrożne kapliczki, a także pieśni, modlitwy i litanie świadczą o umiłowaniu przez Polaków Matki Chrystusa. Na przestrzeni wieków w opiekę Maryi oddawali się królowie, ludzie kościoła i władzy świeckiej, a także ludzie pracy widząc w niej nie tylko wzór do naśladowania, ale także obraz bożej miłości. Do jednych z największych czcicieli Maryi, którego życie przypadło na trudny okres okresu PRL-u, czasu niewoli sowieckiej należy przede wszystkim bł. Kardynał Stefan Wyszyński. Ten niezłomny kapłan, biskup a następnie przewodnik polskiego kościoła swój urząd piastował w czasie, gdy kościół oraz wartości chrześcijańskie i moralne były nagminnie łamane i eliminowane.