Ubogaceni łaskami wielkanocnego poranka, trwamy w radości Zmartwychwstałego Pana. Zgodnie z poleceniem Jezusa, danym św. Siostrze Faustynie, pierwsza niedziela po Wielkanocy obchodzona jest jako: Święto Bożego Miłosierdzia. Naszą uwagę kierujemy na jeden z przymiotów Boga, który dla nas grzeszników powinien być najcenniejszy i najbardziej pożądany – miłosierdzie. „Bóg jest miłością i miłosierdziem samym”, pisała w swoim dzienniczku św. Faustyna. To dzięki niej świat poznał prawdę o nieskończonym Miłosierdziu Boga względem każdego człowieka.  Liturgia tego dnia przypomina o spotkaniu zmartwychwstałego Jezusa z Apostołami oraz o objawieniu się Chrystusa Tomaszowi, który wcześniej wątpił. W Ewangelii według św. Jana, Jezus ukazuje się uczniom, mimo zamkniętych drzwi, mówiąc: „Pokój wam!”, i tchnie na nich Ducha Świętego, przekazując im władzę odpuszczania grzechów. Słowa te stają się fundamentem sakramentu pojednania, a także objawieniem nieskończonego miłosierdzia Boga wobec grzesznika. Spotkanie z Tomaszem pokazuje, że Jezus nie odrzuca słabości wiary, ale odpowiada na nią z miłością i ojcowską troską: „Błogosławieni, którzy nie widzieli, a uwierzyli.” Miłosierdzie to jednak nie tylko przebaczenie grzechów – to cała masa skarbów, które Bóg ofiaruje każdemu z nas. Są to: czułość, bliskość i uzdrawiająca miłość. Te właśnie cechy Bożego Serca zostały w szczególny sposób ukazane w objawieniach św. Faustyny Kowalskiej. W swoim dzienniczku zapisała: „O, gdyby znali grzesznicy miłosierdzie Moje, nie ginęłaby ich tak wieka liczba. Mów duszom grzesznym, aby nie bały się zbliżyć do Mnie, mów o Moim wielkim miłosierdziu”. Jezus prosił Faustynę, by nie ustawała w wierzę i modlitwie za grzeszników, nawet za tych, dla których w naszym ludzkim mniemaniu nie ma pomocy. O obiecanym ratunku także dla nich zapewniał ją Jezus: „Wszelka dusza wierząca i ufająca miłosierdziu Mojemu dostąpi go”. Nie bójmy się rozmawiać z Bogiem, mówić mu o naszych obawach, marzeniach i planach. Ufni w słowa Jezusa, zapisane przez św. Faustynę idźmy tak jak ona, dzielnie i z odwagą po krętej ścieżce życia, jednocześnie nie zapominając o miłosiernej miłości Boga do każdego z nas. Modlitewną pamięcią obejmijmy Caritas, zwłaszcza nasz parafialny oddział. Pamiętajmy o ludziach, którzy niosą pomoc potrzebującym i z wielką gorliwością troszczą się o ich potrzeby. Aby w swoich podopiecznych odkrywali dobrego Boga, który utożsamia się z każdym człowiekiem. /M.S./